Mijn hoofd ging heel even naar Dirty Dancing toen ik op Netflix de nieuwe serie Dirty Lines tegenkwam. Al snel bleek dat Dirty Lines een tikje verder gaat dan dat Dirty Dancing doet.
Opvallendste punt: het is een Nederlandse serie. Ook opvallend: het onderwerp van de serie: sekslijnen, house en de jaren ’80. Ik heb ergens op de radio gehoord dat Dirty Lines een Nederlandse Sex Education is.
Ja. Maar nee.
Maar laat ik beginnen bij de premise van Dirty Lines: Marly is een studente in Amsterdam die via haar vriendin Janna een baan vindt bij Teledutch: een bedrijf dat sekslijnen opent. Met flashbacks zien we hoe het bedrijf wordt opgezet, door de broers Frank en Ramon Stigter. Ik zal niet te veel spoileren, maar de personages zijn heerlijk, het verhaal is superleuk neergezet en dat Marly met enige regelmaat de fourth wall doorbreekt om ons als kijker bij te spijkeren over seksualiteit maakt de serie interessanter en geeft het een modern tintje.
Wat zeker helpt – in elk geval voor mij – is dat in deze serie niet de ‘standaard’ tv-sterren te zien zijn. Het is geen serie met weer Daan Schuurmans of Jan Kooijman, Georgina Verbaan of Jennifer Hoffman. Ik heb helemaal niets tegen deze mensen (ik ken ze immers alleen van tv), maar ik ben het wel zat om steeds weer dezelfde gezichten te zien als ik een film of serie aan zet. Vooruit, Benja Bruijning is wel een bekender gezicht, maar hij heeft geen hoofdrol.
Waarom is Dirty Lines geen Sex Education? Het is iets minder lief, vooral, en dat is niet verkeerd. Het rauwe sfeertje van Amsterdam in de jaren ’80 wordt volgens mij goed neergezet en tegelijkertijd gaat het over de liefde en is er plek voor romantiek.
Ik heb deze serie volledig zitten bingen, het gaf mij een gevoel van nostalgie. “Ik had er wel bij willen zijn”. Ik hoop in elk geval op een tweede seizoen – en ook dat het dan net zo’n leuk verhaal is als seizoen 1.
